Vervolg uit Apulia, de hak van Italia.

En daar liggen we dan weer, aan de rand van het zwembad, na een verfrissende duik, een koud wijntje binnen handbereik.
Het is eigenlijk wel een beetje decandent, maar dat maakt het niet minder plezierig.
In de verte horen we zoals altijd het geluid van spelende kinderen die op een vaste plek op de rand van het dorp aan het spelen en voetballen zijn, vlak naast het cafeetje, waar we 's-avonds steevats een slaapmutsje gaan nemen. Nou ja cafeetje, het is eigenlijk niet veel meer dan eeen planken schuurtje met een groot gat aan de voorkant. Dat is de bar. Het jonge stel dat dit zaakje runt heeft precies begrepen wat hun bezoekers willen: Lekker muziekje, heerlijke hapjes en prima drankjes. Wat heet: een glinsterende tapinstallatie met vijf verschillende en zeer verrassende biersoorten. Naast het gebouwtje staan wat schaduwreike bomen waar je op eenvoudige houtjes-touwtjes meubilair kunt gaan zitten genieten.
Tot laat in de avond is het daar een komen en gaan van dorpelingen, van jong tot oud. Ze omhelzen elkaar, praten gezellig even bij, drinken hun espressootje, hun biertje of hun glaasje prosecco en verdwijnen dan weer.
Ondertussen komen veel klanten de pizza's afhalen van 90 x 35 cm. Het moeten grote gezelschappen zijn die daar thuis op wachten.
Al peinzend langs het zwembad laat je dit allemaal de revue passeren.
Gisteren (woensdag)  hebben  we Lecce ("Letsje") bezocht, de hoofdstad van de provincie Apulia waar wij zitten.Dat was een verrassing, eigenlijk een beetje Rome in het klein, geen Vaticaan, maar wel 19 forse kerken in het oude historische stadscentrum.
Vanndaag (donderdag) hebben we weer een tocht met ons Twingootje gemaakt over de hooggelegen slingerweggetjes langs de rotskust met uitzicht op de massale klifs die hier op dit deel van de kust uit de zee oprijzen, met vergezichten die tot in het oneindige rijken over de zee. We maakten een lange klauterwandeling over één van die ver in het water reikende landtongen en genoten van de ene na de andere ruige en wonderlijk gevormde rotspartij van bonkig gesteente met de meest grillige vormen en uitsteeksels.Op een enkele uitzondering na ben je hier helemaal alleen en heb je de hele zee voor jezelf. Er staat een stevige, verkoelende bries die de lucht van de zee vermengd met die van de kruidig geurende bloemen en planten.
Het schouwspel is indrukwekkend. De tijd staat even stil.

We zorgen ervoor dat we weer op tijd terug zijn bij ons villaatje om daar het heetste deel van de dag door te kunnen brengen. Bij een wandeling tussen de verkoelende olijfbomen die het huis omringen hoor je onder je schoenzolen het helder knisperende geluid van de opgedroogde olijfblaadjes van het vorige seizoen,alsof je over glasscherfjes loopt. De hagedisjes maken zich flitsend uit de voeten.
Het is 6 uur in de middag en in de verte hoor je het dagelijkse klokgelui van de kerkjes in de wijde omgeving. Het klinkt een beedje aandoenlijk eigenlijk, alsof jongetjes met stokken op lege glasflessen aan het timmeren zijn. De klokjes worden ook niet allemaal tegelijk geluid, ieder op zijn beurt lijkt het wel.
De zon begint achter de bomen te verdwijnen, het begint af te koelen, de zwaluwen scheren nog even tsjilpend in het rond, op jacht naar insecten waarbij ze regelmatig zó dicht over het zwembad duiken dat het water er van opspat.
Het wordt al razendsnel donker en de krekels beginnen met hun nachtelijke serenades.
De spelende kinderen zijn door hun moeders blijkbaar naar binnen geroepen want je hoort er geen één meer.Emmy tovert een pastagerecht in elkaar van Italiaanse alure.Daarna maant ze mij dat het weer tijd wordt voor een partijtje Yatzee, daar is ze aan verslaafd.
Dus einde verhaal.
"La vitta e bella", tenminste: morgen (vrijdag)  nog naar Gallipoli, helemaal aan de andere (west)kant van het schiereiland.
De dag erna richting Eindoven, Schijndel, Den Bosch.

Ik zal proberen nog wat foto's te plaatsen, maar Wifi beloofd veel, maar doet weinig.