Ostuni / Valle d'Itrai (vervolg)

De afgelopen dagen hebben we ons weer "druk" bezig gehouden met het doorkruisen van het gebied waarin we zitten: de provincie Apulia, de "hak" van Italië.  We hadden al snel drie nachten bijgeboekt omdat we in de gaten hadden dat we anders aan zouden moeten poten om alles in deze streek te bekijken. En dan hadden we tijd tekort gekomen voor het bezoek van de terrasjes.. Bovendien zaten we hier op zo'n heerlijke stek in deze Masseria dat we er best wat langer wilden verblijven.

We hebben inmiddels een aantal stadjes bezocht in dit gebied. Het ene nog mooier dan het andere en elk met een totaal eigen karakter.

De meest kenmerkende stadjes zijn: Ostuni, Locorotondo en Alberobello. Alle stadjes staan op de wereld erfgoedlijst, maar het grote toerisme heeft daar blijkbaar nog geen weet van.

Ostuni is het stadje waar wij onder vallen en het doet een beetje denken aan Andalucies stadje, maar dan niet met eenvoudige woninkjes maar meer met paleisjes en enorme kathedraal op het hoogste punt van de heuveltop.

Locorotondo heeft in de reisgitsen de titel "een van de mooiste stadjes van Italië" verworven. Daar is geen woord teveel aan gezegd. Heel merkwaardig met eeuwenoude tegen elkaar aan gebouwde huizen met spitse daken, afgedekt met natuursteen.

Alberobelle is de stad van de "Trulis", de huizen met de ronde puntdaken die je hier over  de hele streek verspreid tegenkomt, maar die in Alberobello een stadje vormen.

Ook zijn we dwars over het schiereiland overgestoken naar de stad Taranto. Hier zie je het rauwe armoedige Italië. Vervallen huizen, stinkende stad en direct daarom heen een uitgestrekte, vuile petrochemische industrie die een totaal vervallen indruk maakt met reusachtige schoorstenen die god-weet-wat de lucht inblazen.

Gisteren (vrijdag) hadden we een vrije dag genomen met luieren aan het zwembad, maar toen we in de middag trek begonnen te krijgen leek ons een (late) lunch aan de kust geen slecht idee. Maar hier aan de kust ligt dat niet voor het oprapen. De rotsige kust ligt er enigszins verlaten bij en wat er ooit voor het toerisme uit de grond gestampt is maakt een desolate indruk.  In totaal heeft de provincie Apulia 800km kust. Dat  heeft dan wel het voordeel dat je altijd wel ergens een stukje strand helemaal voor jezelf hebt Na enig zoeken kwamen uit bij een haventje met een restaurantje waar oma ons het lekkerste pastagerecht ooit met zeevruchten voorschotelde. Flesje wijn erbij en daar zit je dan zomaar te genieten van een late lunch in een stukje paradijs aan de azuren zee. De tijd stond even stil.

Vandaag (zaterdag) hebben we besteed aan verdere verkenning van de kust die toch blijft boeien. Uiteindelijk zijn we uitgekomen in Polignano, een juweeltje van een stadje dat torenhoog oprijst vanuit de rotsen langs  de zee. Behalve dat het een stadje is zoals je die op kalenderfoto's ziet, biedt het, door zijn hoge ligging direct aan zee, spectaculaire  vergezichten.

In de namiddag zijn we weer neergestreken aan ons zwembad. Kortom: een vakantie om van te dromen.

Ondertussen hebben we een nieuw onderkomen geboekt  ca 100km verder naar het zuiden, bijna in het puntje van de hak van Italië. Daar gaan we maandag naar toe om de laatste week van onze vakantie door te brengen.

Of we daar ook een reisblog over kunnen maken weten we nog niet want er is daar geen wifi ter beschikking.....