Uggiano la Chiesa

Uggiano la Chiesa

maandag zijn we verkast van de Messeria naar Uggiano la Chiesa.
Dit plattelandsstadje ligt hemelsbreed ca 5 km uit de kust van de Adriatische zee, ca 50km onder Lecce, de enige stad
van betekenis op het schiereiland.`
Het was nog geen 120 km rijden, maar we zijn wel in een totaal andere wereld terechtgekomen.
Het schijnt hier de warmste streek van Italié te zijn. Dat is al meteen te merken want de temperatuur gaat hier al gemakkelijk
over de 30 graden in de schaduw.
Gelukkig staat er altijd een lekker briesje en is de luchtvochtigheid bijzonder laag, dus die temperatuur
is prima om te hebben. 's-avonds koelt het sterk af, de zon gaat om kwart over negen onder en tien minuten later
is het pikdonker.
Ons onderkomen is dit keer een mini-villa temidden van een schaduwrijke olijfboomgaard van ca 1,55 hectare.
Een huis om van te dromen, zelfs een privé zwembad ontbreekt niet. Dit huis is op zich
al een attractie voor ons waar we urenlang relaxed op allerlei plekje kunt doorbrengen.En het past ook nog eens ruim binnen
ons budget.
Dinsdag zijn we langs de kust naar het uiterste puntje van de "hak"gereden. Dat was een schitterende tocht
langs de hoge rotskust met eindeloze vergezichten over de blauwgroene Adriatische zee.
In de verte zie je de kust van Albanië liggen.
Een opvallende fenomeen hier langs de kust zijn de verlaten steengroeven direct aan de zee.
In de grillige vormen van deze groeven vindt je talloze plekjes om van het strandleven te genieten.
Het grote toerisme gaat duidelijk aan deze streek voorbij. Op de kustweg kom je dan ook weinig of geen
verkeer tegen. Zelfs in de leuke en gezellige badplaatsjes is ruimte te over.
De roestige stadjes en dorpjes in dit deel van Italië vormen een verhaal appart. Het is duidelijk dat je hier
bepaald niet in het meest welvarende deel van Italië zit. Af en toe roept het herinneringen op aan dorpjes in
Turkije, Egypte of Marokko. Het zijn meestal blokkige gebouwen met altijd platte daken die bereikbaar zijn met trappen
aan de buitenkant. Daar hang je de was op of daar ga je slapen als de nachten ondraaglijk warm worden.
De venstersluiken zijn altijd dicht om de warmte te weren.
De meeste huizen zien er afgebladderd of beschimmeld uit. Het enige verschil met die genoemde landen is dat je hier
geen moskeeën aantreft maar kerkjes in de vreemdst vormen en die allemaal hen beste tijd duidelijk
al lang achter zich hebben. Als je op het heetst van de dag in die plaatsje komt is het muisstil. Elk moment verwacht
je een stel desperado's die te paard aan komen stormen om de lokale pinautomaat te komen overvallen.
Emmy is helemaal weg van de Fiatjes 500 die hier nog volop in het straatbeeld rondtuffen, net zoals de Apes,
de tot mini-vrachtautootje omgebouwde scooters. Ook die zou ze graag één mee naar huis willen nemen. Misscchien valt zo'n ding
wel binnen het maximum toelaatbare gewicht bij Ryanair. Anders koop je gewoon en extra stoel voor € 65,00.
Terwijl ik dit schrijf zitten we buiten op een gammel bankje in het gras bij een lokale tent op de rand van het
dorp aan eeen romig Italiaans witbier. Blijkbaar is dit zo'n beetje het trefpunt van jong en oud uit het stadje.
Het is dan ook erg gezellig. Ondertussen worden overstemd door een bandje dat werkelijk goede muziek maakt.
Het is nu de tweede keer dat we hier komen en we horen er helemaal bij, bijzonder hartelijke en lieve mensen.
De jonge eigenaresse heeft er maandagavond, ondanks al haar drukte, alles aan gedaan om ons te helpen met een
precair probleem: de sleutel van ons huis was afgebroken en we konden er niet meer in. Dat vertellen we nog wel
eens.
Het is vandaag nationale feestdag, welke weten we niet, maar we krijgen de indrukdat het al de vierde op rij is.
Ik had het zojuist over Albanië: daarvan wordt gezegd dat het de slechtste wegen van Europa heeft,
dat weet ik toevallig uit ervaring, maar ik kan je verzekeren dat Italië op de tweede plaats komt op de lijst van
landen met slechte wegen.
Hoe dan ook: we zitten nog steeds goed op schema met onze terras-uren.

Terwijl ik dit schrijf zitten we buiten, tegen de avond, op een gammel bankje in het gras bij een lokale houten tent op de rand
van het dorp aan een romig Italiaans witbier. Blijkbaar is het hier zo'n beetje het trefpunt van jong en oud uit
het stadje.
Het is dan ook erg gezellig. Ondertussen worden we overstemd door een tweemans bandje dat werkelijk goede muziek maakt en
de sterren van de hemel speelt.
En dit zaakje bakken ze ook een speciaal soort pizza"van 90 x 35 cm. Daar hebben ze ook dozen voor waar die in past.
De Itaianen lukt het om zo'n geval op de scooter mee te nemen.
Het is vandaag nationale feestdag, welke weten we niet, maar we hebben de indruk dat het nu al de vierde dag op rij is.
Kortom: "la vita e bella"!